Oczekuj nieoczekiwanego - cz. II

Tradycyjnie - dziękuję za komentarze i wszystkie słowa uznania :D Jest mi bardzo miło, że podoba Wam się moja "twórczość" :D I żeby nie było, że ja naprawdę taka "zła kobieta" - przed Wami ciąg dalszy :D


Alexandretta


***

Hotel Clarmonte

Siedziałam w swoim wozie obserwując wejście do hotelu, kiedy przy chodniku zaparkował znajomy wóz. Ze ściśniętym sercem obserwowałam jak wysiada z niego Tony w towarzystwie prześlicznej brunetki. Razem weszli do budynku. Zastanawiałam się, o co może chodzić i czy ich przybycie jest jakoś związane z Jewgienijem i Andriejem. Jeśli tak, to wcale nie było tak różowo.

Kilka dni temu przyleciałam za nimi do Stanów, oczywiście na fałszywym paszporcie. Nadal nie mogłam ryzykować rozpoznania przez żadne służby federalne, a wiedziałam, że monitorują wszystkie loty. Pojawienie się mojego nazwiska na liście pasażerów mogło wzbudzić niepotrzebne pytania. W tej chwili jakiekolwiek zainteresowanie moją osobą było mi wybitnie nie na rękę.

Dwa miesiące zajęło mi wytropienie i zlikwidowanie grupy Andrieja. Zajmował się handlem bronią, kupował i sprzedawał wszystko, zwłaszcza modele używane w amerykańskiej armii. Kiedy odkrył, że jesteśmy agentami działającymi pod przykrywką, wpadł w szał i zaczął nas eliminować. Ja byłam ostatnia. Prawie miesiąc udało mi się utrzymać go w przekonaniu, że nie żyję. Jednak Maxim okazał się mało wytrzymały na groźby i perswazje. A Andriej nie był głupi, więc szybko połączył tajemnicze zniknięcia i śmierci jego ludzi z moją obecnością w Moskwie. Od tego momentu zamienialiśmy się rolami z zadziwiającą regularnością. Raz on był tym ściganym, raz ja. Jak na razie udawało mi się wychodzić obronną ręką z naszych spotkań, ale wkrótce miało się to zmienić. Konfrontacja była nieunikniona. Do DC przywiodły go interesy, a także pewność, że pojadę za nim, bo nie pozwolę, żeby skrzywdził moich przyjaciół. Tak, już wiedział, z jakiej jestem agencji i kto mnie na niego nasłał. A to oznaczało, że mój były zespół wraz z moim były szefem, mogą znaleźć się w naprawdę dużym niebezpieczeństwie.

Kilkanaście minut później Tony i ta dziewczyna prawie wybiegli z hotelu, wsiedli do samochodu i błyskawicznie odjechali. Zostałam na swoim miejscu. Nadajnik w samochodzie Andrieja działał znakomicie.

NCIS

- Szefie – Tony zatrzymał się przed biurkiem Gibbsa – Dowiedzieliśmy się, że Litchenko przyjechał w towarzystwie. Zameldowali się w tym samym dniu i wynajęli pokoje obok siebie. Facet nazywa się Andriej Pietrow, ma firmę handlującą kosmetykami. Recepcjonistka powiedziała, że mówili coś o jakimś ważnym spotkaniu i zakupie nowych komponentów…

- McGee, sprawdź tego Pietrowa – polecił Gibbs – Może faktycznie przylecieli tu w interesach, ale nie wierzę w takie zbiegi okoliczności…

- Szefie – odezwał się Tim ze swojego miejsca – Andriej Pietrow i Jewgienij Litchenko przylecieli do DC cztery dni temu prosto z Moskwy. Pietrow jest właścicielem firmy kosmetycznej, a Litchenko pracuje dla niego jako doradca biznesowy.

- Mają w Stanach jakąś filię? – zainteresował się Tony.

- Jeszcze nie. Ale z informacji opublikowanych na oficjalnej stronie firmy wynika, że szukają nowych rynków zbytu i są zainteresowani otworzeniem u nas oddziału. Może o tym mówili?

- Może to faktycznie biznesmeni? – wtrąciła milcząca do tej pory Ziva.

Gibbs nie odpowiedział, wpatrywał się w podobizny mężczyzn wyświetlone na plazmie.

- Tak, Gibbs – z zamyślenia wyrwał go dzwoniący telefon - Już idę, Ducky… - chwilę później wszedł do prosektorium. – Co masz? – zapytał patologa.

- Chyba cię to nie ucieszy – dr Mallard podniósł się z krzesła i sięgnął po rękawiczki – Znalazłem to – odsłonił prześcieradło i zademonstrował niewielki tatuaż – Takie tatuaże robili sobie agenci KGB, Jethro. A dokładniej siepacze, którzy zajmowali się mokrą robotą…

- Już nie ma KGB – zwrócił mu uwagę Gibbs, którego ta informacja lekko zaskoczyła.

- Ale ludzie zostali… - odparł filozoficznie Ducky.

- Sugerujesz, że on przyjechał tu kogoś zabić?

- Tacy ludzie, Jethro, nie zmieniają tak łatwo zawodu…

Hotel Clarmonte

Punkcik na ekranie GPS’a migotał i przemieszczał się, rzucałam na niego okiem od czasu do czasu, żeby nie być zaskoczoną, kiedy się zjawi. W końcu zobaczyłam wóz Andrieja przy końcu ulicy, po chwili wjechał na hotelowy parking i wszedł do budynku. Pięć minut później wyleciał stamtąd jakby goniło go stado diabłów. Ruszył z piskiem opon i skierował się na zachód. Był sam, więc już wiedziałam, że coś się stało. Bez namysłu pojechałam za nim. Dopiero po kilkunastu minutach jazdy zatłoczonymi ulicami Waszyngtonu, dotarło do mnie pod jaki adres kieruje się ten skurwiel.

- Kurwa – zaklęłam ze złością, że nie domyśliłam się wcześniej. Błyskawicznie zmieniłam pas, dodałam gazu i nie bacząc, że tracę go z oczu pognałam przed siebie. Nawet, jeśli Andriej zauważył tajemniczy samochód jadący za nim, to teraz, widząc, że go wyprzedzam, zapewne odetchnął z ulgą. Wyminęłam go, znowu zmieniłam pas i po chwili skręciłam w prawo. Pietrow nie znał miasta, więc musiał korzystać z nawigacji samochodowej. A ja znałam różne skróty, dlatego miałam szansę go wyprzedzić i przyjechać na miejsce szybciej.