Dalszy ciąg. Część 5.

Przed Wami ostatnia część tej historii. Mam nadzieję, że zakończenie usatysfakcjonuje wszystkich :D Nie mam pojęcia, dlaczego tak lubicie happy endy :D Przecież krwawe, bądź nieszczęśliwe zakończenia są o wiele ciekawsze... :D Żartowałam. Wena podsunęła mi taki, a nie inny koniec, więc co się będę kłócić... W końcu z Weną nie wygrasz ;) Miłego czytania.

Alexandretta

***

Michael patrzył na mnie, mierząc mnie tym swoim kpiącym spojrzeniem od góry do dołu.

- Fanty – rzucił stanowczo, wyciągając rękę. Powoli zdjęłam z ramienia torebkę i wysunęłam rękę do przodu. Mój szef złapał ją za pasek i szarpnął do siebie. Chciał sprawdzić, czy w środku rzeczywiście jest to wszystko, czego szukał, ale pistolet w drugiej ręce wybitnie mu w tym przeszkadzał. W końcu, lekko już zirytowany, opuścił broń i na moment przestał na mnie patrzeć. Na to właśnie czekałam. Zamachnęłam się i z całej siły kopnęłam go w piszczel. Krzyknął z bólu i zachwiał się, ale nie wypuścił z ręki ani Sig’a, ani torby.

- Ty dziwko! – wrzasnął, znów do mnie celując. Rzuciłam się bok dokładnie w tym samym momencie, kiedy broń plunęła ogniem. Jednak kula była szybsza, poczułam piekący ból w prawym ramieniu, kiedy pocisk przeciął wierzchnią warstwę mojej skóry. Upadłam na podłogę, przetoczyłam się za samochód i poderwałam z powrotem na nogi. Adrenalina, która natychmiast zaczęła krążyć w moich żyłach, skutecznie stłumiła ból. Przywarłam do boku furgonu i ostrożnie wyjrzałam. Mike nie tracił czasu, biegł właśnie w kierunku drzwi oznaczonych symbolem drogi przeciwpożarowej. Żeby się do nich dostać, musiał przebiec obok windy. Jakimś cudem, dokładnie w tym samym momencie, drzwi kabiny się rozsunęły i ukazał się w nich Callen. Wyraz jego twarzy świadczył, jak bardzo jest wściekły. Unbrow bez wahania strzelił w jego stronę, ze zgrozą obserwowałam jak zaskoczony G zwija się w kłębek i upada na ziemię. Wściekły okrzyk wyrwał się z mojego gardła. Nie!! Nie pozwolę, żeby ten skurwiel tak po prostu zwiał, zostawiając za sobą trupy moich przyjaciół!! Oderwałam się od wozu i ostrym sprintem ruszyłam za uciekinierem. Kiedy mijałam G, ten właśnie, krzywiąc się niemiłosiernie i spazmatycznie łapiąc powietrze, unosił się do pozycji klęczącej. Widząc, że się zbliżam i zwalniam, potrząsnął przecząco głową.

- Goń go! – rozkazał zduszonym głosem.

- Bomba jest w furgonie! – odkrzyknęłam, mijając go. Dopadłam drzwi chwilę po Mike’u. Z impetem pchnęłam je zdrowym ramieniem i wpadłam na schody. Unbrow był już kilka poziomów nade mną. Ruszyłam za nim, przeskakując po dwa stopnie na raz. Widząc, że nie odpuszczam, oddał w moim kierunku kilka strzałów, ale chybił. Zresztą, przezornie odsunęłam się pod ścianę. Strzelanie do mnie trochę go spowolniło, co dało mi możliwość skrócenia dzielącej nas odległości. Czułam jak wszystkie moje mięśnie zaczynają się buntować przeciwko takiemu wysiłkowi, a w płucach brakuje mi powietrza. Zacisnęłam zęby i jeszcze przyspieszyłam. Mike był znacznie starszy ode mnie, widziałam, że nie ma już siły i w tym upatrywałam swoją szansę. Miałam rację. Unbrow zauważył, że jestem tuż za nim, skręcił więc w pierwsze drzwi, jakie pojawiły się na półpiętrze. Teraz miał znacznie większe szanse, żeby zwiać, ale nie dałam mu takiej możliwości. Przeleciałam przez te drzwi z prędkością rakiety, odbiłam się od podłogi i skoczyłam, wyciągając przed siebie obie ręce. Ku mojemu zaskoczeniu, udało mi się go złapać na nogi. Mike stracił równowagę i runął na posadzkę, usiłował kopniakami i wierzgnięciami odepchnąć mnie od siebie, co po pewnym czasie mu się udało. Wylądowałam na ścianie, uderzając w nią kawałkiem pleców i zranionym ramieniem. Zabolało jak diabli, ale pomimo tego udało mi się podnieść. Nie na długo jednak, bo celne kopnięcie z powrotem zwaliło mnie z nóg. Na całe szczęście, podczas upadku Unbrow zgubił pistolet i teraz pozostała mu tylko walka wręcz. Widząc, że leżę, napastnik zamierzył się znowu, ale tym razem zdążyłam umknąć przed ciosem. Poderwałam się na nogi, w samą porę, aby sparować kolejny atak. Mike się nie oszczędzał, wyprowadzał ciosy raz za razem, usiłując z powrotem przewrócić mnie na podłogę. Broniłam się rozpaczliwie, walka wręcz nigdy nie była moją ulubioną formą rozrywki. Zablokowałam kolejne uderzenie, ale coś źle wyliczyłam, bo Mike zdołał złapać mnie za zranione ramię i je wykręcić. Szarpnęłam się, ale  pomogło tylko trochę, bo po sekundzie wzmocnił chwyt i z całej siły wbił mi palce w rozorane przez kulę miejsce. Zawyłam z bólu, a w oczach mi pociemniało. Ze świstem wciągnęłam powietrze, ugięłam lekko kolana, po czym najzwyczajniej w świecie nadepnęłam go na stopę. Chyba nie spodziewał się czegoś takiego, bo teraz on krzyknął, odruchowo cofnął nogę i poluźniając chwyt. Gwałtownie wyrwałam ramię i odepchnęłam go od siebie. Trochę zdziwiła mnie jego reakcja, ale krótkie spojrzenie w dół pozwoliło mi ją zrozumieć. Miał na sobie najzwyklejsze adidasy, co przy moich wojskowych butach stanowiło niezły kontrast. Przez kilka chwil staliśmy naprzeciw siebie, ciężko oddychając i przypatrując się sobie z nienawiścią. Przez głowę przeleciało mi, że nie dam rady tak długo, bo mimo, iż rana na ramieniu była powierzchowna, to sporo krwawiła, co mnie osłabiało. Musiałam zakończyć to jak najszybciej. Mike myślał chyba w podobny sposób, bo zaatakował ułamek sekundy wcześniej. Znów zaczęłam się bronić, ale Unbrow nie odpuszczał. Cholernie silne uderzenie w ramię sprawiło, że zachwiałam się, po czym przyklękłam na jedno kolano, żeby całkiem nie upaść. Mike natychmiast to wykorzystał, kopnął mnie w biodro i jednocześnie poprawił solidnym ciosem w skroń. Na szczęście, udało mi się dostrzec jaki ma zamiar, cofnęłam lekko głowę i jego pięść tylko musnęła moje włosy. Ale i tak wylądowałam na podłodze, na plecach. Unbrow nagle się schylił i podniósł coś z posadzki. Kiedy się wyprostował, w jego ręce czerniał mój SigSauer.

- To koniec, Olga – powiedział, mierząc do mnie – Pożegnaj się…

Spojrzałam na niego spod zmrużonych powiek, uniosłam się lekko na łokciach, po czym bez sekundy wahania wyrwałam zza paska mój nóż i nawet nie celując, posłałam go w jego stronę. Ostrze ze świstem przecięło powietrze i zagłębiło się w brzuch Mike’a, aż po samą rękojeść. Zdziwiony Unbrow patrzył raz na mnie, raz na siebie, a w jego wzroku dostrzegłam niedowierzanie. Podniosłam się i lekko chwiejnym krokiem podeszłam do niego, w ogóle nie zważając na broń w jego dłoni. Jednym gestem wyrwałam nóż, z rany natychmiast trysnęła świeża krew, obryzgując wszystko wokół. Także mnie. Stanęłam przed nim i przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem.

- Żegnaj, Michael – rzuciłam, po czym uniosłam rękę i jednym, pewnym gestem, przejechałam ostrzem po jego szyi. Z rozciętego gardła chlusnęła krew, odskoczyłam i bez zmrużenia okiem przypatrywałam się jak mężczyzna charcząc osuwa się na kolana, a potem na ziemię. Ruszyłam się dopiero wtedy, kiedy ostatecznie znieruchomiał. Rozejrzałam się wokół. Wszędzie była krew, jasnoczerwona ciecz rozlewała się po całej posadzce, ciemniejąc w miarę zastygania. Spojrzałam na siebie. Buty, spodnie, bluzkę, ręce, wszystko miałam ubrudzone czerwonymi plamami. Poczułam, że nie mam już siły stać tak i wpatrywać się w martwe ciało u moich stóp. Powoli podeszłam do ściany, oparłam się o nią plecami, po czym osunęłam na podłogę. Nóż wypadł mi z dłoni i z głośnym brzękiem uderzył o płytki, a ja poczułam się przeraźliwie zmęczona.

Nie mam pojęcia, ile minęło czasu zanim odnalazł mnie Callen. Po prostu w pewnym momencie zjawił się przy mnie i wziął mnie w ramiona.

- Olga – wydyszał, łapiąc powietrze jak po długim biegu – Nic ci nie jest??

- Nie – wymamrotałam, wtulając się w niego. Chyba mi nie uwierzył, bo zaczął mnie oglądać i obmacywać, szukając ewentualnym ran.

- Zostaw – wyrwałam mu się w pewnym momencie – To jego krew. – kiwnęłam głową w kierunku leżącego kawałek dalej ciała – Lepiej powiedz co z bombą…

- Rozbrojona – odparł Callen nieuważnie, nie przerywając oględzin. – Sam się tym zajął…

- Aaaaa… - syknęłam, bo akurat w tej samej chwili trafił na postrzał w ramieniu.

- Jesteś ranna – G ostrożnie rozerwał rękaw bluzki, żeby się lepiej przyjrzeć.

- To tylko draśnięcie, nic mi nie będzie – chciałam zabrać ramię, ale mi nie pozwolił. Oderwał poszarpany rękaw, po czym założył mi prowizoryczny opatrunek i pomógł wstać. Schodziliśmy na dół w milczeniu, a raczej Callen sprowadzał mnie ostrożnie, jakbym była ze szkła. Na parkingu czekała już karetka, sanitariusz opatrzył mnie bardziej profesjonalnie, ale na jego sugestie wyjazdu do szpitala, zaprotestowałam stanowczo. Żadnych szpitali, nic mi nie jest!!

Wkrótce ciało Mike’a zostało zabrane, furgon wraz z ładunkiem wywieziony przez policyjnych saperów, a my pojechaliśmy do biura. Musiałam wyglądać okropnie, bo na mój widok Hetty natychmiast kazała Callenowi zabrać mnie stamtąd, mówiąc, że sama się wszystkim zajmie. Ten nie zwlekał, od razu zapakował mnie z powrotem do auta i zawiózł do siebie. Nie miałam siły protestować, marzyłam tylko o prysznicu i pójściu spać. Jednak zanim odjechaliśmy, przekazałam pannie Lange torbę z notatkami i zdjęciami, na których tak bardzo zależało Michael’owi, mówiąc, że sama dobrze wie, co z tym zrobić. Przyjęła ją bez zachwytu, ale z pełnym zrozumieniem.

Kiedy wyszłam z łazienki, G czekał na mnie w sypialni.

- Pokaż się – polecił głosem nie znoszącym sprzeciwu. Byłam tylko w bieliźnie, więc bez przeszkód zaczął dokładnie mnie oglądać. Każdy siniak i każde zadrapanie wywoływało u niego mruknięcie, z których po chwili wyłowiłam słowo „skurwiel”. Skrzywiłam się boleśnie, kiedy jego palce natrafiły na ślad po kopnięciu na moim biodrze.

- G, starczy – odsunęłam się zdecydowanie. – Będę żyła… - dodałam.

- Wiem – popatrzył na mnie poważnie – Ale to nie zmienia faktu, że muszę się upewnić…

- Musisz? – ubrałam koszulkę i usiadłam na łóżku. G zrobił to samo.

- Muszę – potwierdził.

- Dlaczego?

- Bo mi zależy…

- Żebym była cała i zdrowa?

- Na tobie mi zależy, Olga…

- O czym ty mówisz? – spojrzałam na niego z lękiem.

- Że nie jesteś dla mnie tylko kolejną kobietą, z którą poszedłem do łóżka – wyjaśnił cicho.

- A kim?

- Kimś znacznie ważniejszym…

- Kim?

- Kim tylko zechcesz…

- Kiedy to zrozumiałeś?

- Kiedy o mało nie wylądowałaś w kostnicy… 

- To dlatego nie strzeliłeś – domyśliłam się. – I dlatego mnie szukałeś…

- Tak – potwierdził – Czasami strasznie mnie wkurzasz – dodał po chwili – Wręcz doprowadzasz do białej gorączki. Ale bardzo cię lubię… - urwał.

- Lubisz? – w moim wzroku pojawiło się zaskoczenie.

- Kocham – poprawił się z zakłopotaniem – Kocham cię, Olga… - powtórzył, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Oh, G – wyszeptałam, bo czegoś takiego się nie spodziewałam. Odgarnął mi włosy z twarzy i delikatnie mnie pocałował. Poczułam znajome motyle i lekko się uśmiechnęłam. Nie umiałam jeszcze nazwać swoich uczuć do Callena, ale zdecydowanie coś do niego czułam. Coś więcej niż zwykłą sympatię.

- Nie oczekuję odpowiedzi – dodał nagle.

- Nie umiem ci jej udzielić – odparłam – Na razie…

- Poczekam – znów mnie pocałował.

- Czyli będzie jakiś ciąg dalszy? – spytałam z nadzieją.

- Oczywiście, że będzie…

Roześmiałam się radośnie, opadając na plecy. G natychmiast wykorzystał sytuację, kładąc się obok i całując mnie coraz bardziej namiętnie. Po chwili odpłynęliśmy, dając ujście pragnieniu, które nami owładnęło. A kiedy obezwładniająca fala spełnienia przetoczyła się przez moje ciało, nie omieszkałam wykrzyczeć „Kocham cię, G!”. Błysk szczęścia w jego pociemniałych z pożądania oczach powiedział mi, że ten nasz dalszy ciąg będzie naprawdę interesujący.

KONIEC OSTATECZNY. CHYBA :D