Zasada numer dwanaście. Część 2.

- Jesteś idiotką, Jordan – jęknęłam głośno, wracając do rzeczywistości.

- Całkowicie się zgadzam – usłyszałam za plecami znajomy głos. Poderwałam się gwałtownie na nogi, przy okazji rozlewając na siebie resztkę piwa.

- Cholera jasna! - zaklęłam, usiłując wytrzeć w spodnie mokre dłonie – Jak szef tu wszedł?

- Było otwarte – odparł.

- Nigdy szef nie używa dzwonka? To taki guzik przy drzwiach.

- Nie zauważyłem…

- Pewnie. – prychnęłam – Muszę się przebrać. - weszłam do domu i poszłam prosto do sypialni. Kiedy wróciłam, Gibbs stał przed kominkiem i oglądał ustawione tam zdjęcia.

- Po co szef przyjechał? – zapytałam.

- Coś ci przywiozłem – odwrócił się i położył na stole moją odznakę i broń. Spojrzałam na przyniesione przez niego przedmioty wcale nie czując radości. A przecież do dzisiejszego ranka bycie agentem stanowiło sens mojego życia. Podeszłam do lodówki, wyjęłam z niej dwie butelki piwa i bez słowa wyszłam na werandę. Gibbs podążył za mną, kiedy usiadłam na stopniach, zrobił to samo i tak samo w milczeniu wziął ode mnie jedną.

- Mam wrócić? – zapytałam.

- A nie chcesz? – napił się.

- A chce szef, żebym wróciła? – przerzucaliśmy się pytaniami niczym w grze w szarady.

- To jakiś quiz? – chyba pomyślał o tym samym.

- Więc? – zignorowałam pytanie. Nie zamierzałam zbaczać z tematu.

- Chcę. – powiedział po chwili – Jesteś świetną agentką…

Z wrażenia aż się zakrztusiłam. Przez moment, prychając i kaszląc, nie mogłam złapać tchu, dopiero uderzenie w plecy pozwoliło mi odzyskać oddech.

- A nich to… - wysapałam – Wie szef, że to są jego pierwsze normalne słowa do mnie?? – spojrzał na mnie z zaskoczeniem – Do tej pory słyszałam tylko: „rusz się, Jordan, dowody same nie pójdą do laboratorium!” – zawołałam tubalnym głosem – albo „Jordan, czekasz na zaproszenie?”, albo „Jordan, zacznij w końcu myśleć!”, ewentualnie „Jordan, weź się do roboty!”… - w tym momencie Gibbs zatkał mi usta dłonią, patrząc na mnie groźnie.

- Nie przeginaj, Jordan, bo jeszcze zmienię zdanie – zagroził. Patrzyłam na niego spokojnie, jakby jego miny i spojrzenia przestały na mnie robić wrażenie. Po czym delikatnie odsunęłam jego rękę.

- A nie było tak? – zapytałam – Czasami myślę, że szef nawet nie wie, jak mam na imię. Dlaczego mnie szef tak nie lubi? – w moim głosie zabrzmiał żal.

- Lara – odezwał się po chwili – Masz na imię Lara. I lubię cię.

- Więc dlaczego?

- To skomplikowane – westchnął.

- Skomplikowane – powtórzyłam za nim – Wie szef, że tego określenia używają ludzie, którzy nie mają pojęcia co powiedzieć?

- Zrobiłaś się pyskata, Jordan – rzucił mi krótkie spojrzenie, znów upijając łyk piwa.

- Uczę się od najlepszych – odparowałam. Roześmiał się.

- Shepard – powiedział po chwili.

- Pani dyrektor? – zdziwiłam się. – Ona kazała być szefowi wrednym??

- Tak.

- Ale dlaczego?

- Chciała cię sprawdzić. Ile wytrzymasz z takim draniem jak ja…

- Zdałam? – spytałam cierpko. Nie podobało mi się to, co mówił.

- Ją pytaj – wzruszył ramionami – Ja miałem cię tylko wyszkolić.

- I co dalej?

- Nie wiem…

- A ja myślę, że szef wie – powiedziałam cicho – To dlatego tak mnie szef trzymał na dystans i gnębił. Żebym się z wami nie zżyła…

- Nie udało mi się to – przyznał – Zaprzyjaźniłaś się z całym zespołem…

- Tylko dzięki temu udało mi się przetrwać…

- A najbardziej z Tony’m… - ciągnął.

- Chyba szef nie myśli, że ja i Tony… - spojrzałam na niego z osłupieniem.

- Myślę, że nie złamalibyście zasad – odparł spokojnie.

- Więc o co chodzi? – dalej nie rozumiałam.

- Że mimo wszystko, nie jestem twoim wrogiem - wyjaśnił, patrząc na mnie uważnie. – I mogę ci pomóc, kiedy coś się dzieje…

- Kiedy coś się dzieje? – powtórzyłam.

- Na przykład, kiedy masz kłopoty ze swoim byłym… - urwał. Przełknęłam ślinę.

- Zaraz kłopoty…

- Nie kłam! – warknął – Pobił cię!

- Skąd szef wie? – zawołałam – Tony szefowi powiedział? Obiecał milczeć! Natrę mu uszu jutro! – poczułam złość.

- Uspokój się….

Retrospekcja Gibbsa

Zdyszany Tony wybiegł z windy i wpadł prosto na swojego szefa.

- Kolejne spóźnienie, DiNozzo! – Gibbs był zły – Mamy sprawę, McGee już czeka przy samochodzie! Rusz się! I gdzie, do cholery, jest Jordan?! – poirytowany agent wszedł do winy mając za plecami Tony’ego.

- No… tego… Lara nie przyjdzie – wykrztusił DiNozzo.

- Jak to, nie przyjdzie?? – Gibbs spojrzał na niego zaskoczony.

- Jest chora – Tony czuł się źle okłamując swojego szefa – Mówiła, że wyśle maila…

- Maila! – prychnął Gibbs – Potrzebuję agenta, a nie maila!

- Ale ona naprawdę nie może – zaoponował Tony.

- Nie może! – znowu prychnięcie – Pewnie wczoraj zabalowaliście i leczy teraz kaca-giganta.

- Nie, pobił ją jej były! – Tony miał dość tej jawnej niechęci szefa wobec jego partnerki. Gibbs gwałtownym ruchem zatrzymał windę między piętrami i błyskawicznie odwrócił się w stronę mężczyzny.

- Co takiego? – wycedził.

- Byliśmy w klubie – DiNozzo zaczął opowiadać – Zmyliśmy się tuż po północy, wzięliśmy taxi i najpierw pojechaliśmy do niej. Widziałem jak wchodzi do domu, odjechałem tylko kawałek, kiedy przypomniało mi się, że moje klucze są w jej torbie. Kazałem taksówkarzowi zawrócić, poszedłem do niej i zobaczyłem, że drzwi są uchylone. Usłyszałem hałas, więc bez namysłu wszedłem. Lara leżała na podłodze, a on właśnie ją kopał.

- Co z nią? – zapytał cicho jego szef.

- Ma śliwkę pod okiem, rozwalony nos i siniaki na brzuchu. Lekarz powiedział, że nic jej nie będzie. Ale nie chce się tu pokazywać w taki stanie…

- Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? – Gibbs popatrzył na niego surowo.

- Lara nie chciała – wyjaśnił Tony – Powiedziała, że nie ma sensu zawracać szefowi głowę…

- I ty ją posłuchałeś??

- No… Auć – stęknął DiNozzo, bo solidny cios w tył głowy był dla niego zaskoczeniem – Za co, szefie?

- Jeszcze się pytasz?? Chcę wiedzieć o takich rzeczach!

- Przepraszam szefie…

- Co z tym jej byłym?

- Zająłem się nim. Spuściłem mu niezły łomot…

- Jak on się nazywa?

- Szefie… - zaprotestował Tony.

- Nazwisko! – warknął Gibbs.

- Brian Tools. – poddał się agent – Szefie, ja obiecałem Larze, że nic nie powiem. Jeśli ona się dowie…

- Nie dowie się – Gibbs uruchomił windę, kończąc dyskusję.

***

- Nie wierzę… – powiedziałam, kiedy skończył mówić.

- Moi ludzie mnie nie okłamują, Jordan – zwrócił mi uwagę.

- Był szef u niego? – skinął tylko głową – To wiele wyjaśnia… - mruknęłam, przypominając sobie zachowanie Brian’a. Przysłał kwiaty z przeprosinami, które i tak wylądowały w śmietniku.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – kontynuował. Przez chwilę czułam się jak na przesłuchaniu.

- A dlaczego miałam powiedzieć? – zdziwiłam się.

- Bo wszystko co dotyczy mojego zespołu jest dla mnie ważne!

- Źle lokuję uczucia… - westchnęłam, bo nie znalazłam odpowiedzi na ten ostatni argument.

- Zauważyłem – mruknął.

- Mówi szef o reszcie moich byłych? – zapytałam.

- Nie. – zaprzeczył. Poczułam, że mi duszno. Miałam nadzieję, że nie myśli o tym samym co ja. – Mówię o sobie… - spojrzał na mnie.

- Skąd szef wie? – wyszeptałam.

- Po pierwsze, nie jestem ślepy. Ani głupi. A po drugie, sama mi powiedziałaś…

- Co?? – gdyby na trawniku przed nami wylądowało UFO, nie wprawiłoby mnie w takie osłupienie jak te słowa.

- Sprawa Colstone’a. – wyjaśnił – Odwoziłem cię do domu…

Zamknęłam na moment oczy. Jeremy Colstone. Seryjny morderca. Psychopata i świr. Porywał, gwałcił, a potem zabijał kobiety-oficerów. Ścigaliśmy go prawie trzy miesiące. Ta sprawa kosztowała nas wiele nerwów, nieprzespanych nocy i litrów wypitej kawy. Dorwaliśmy go w końcu, ale nasze zwycięstwo miało słodko-gorzki smak. Nie udało nam się uratować żadnej porwanej kobiety. W dodatku tą ostatnią strasznie okaleczył. Chyba czuł, że depczemy mu po piętach. Po wszystkim poszliśmy do baru. Nawet Abby i Ducky. Nawet Palmer. Wlewaliśmy w siebie kolejne porcje alkoholu, marząc tylko o tym, żeby się znieczulić na amen. Tylko Ducky nie pił. Siedział ponury w kącie i kreślił esy floresy na barowej serwetce. To on wezwał Gibbsa i wspólnymi siłami porozwozili nas do domów, kiedy byliśmy prawie nieprzytomni.

- Nie pamiętam… - przyznałam niechętnie. Wypiłam wtedy tyle, że nawet nie wiedziałam jak się nazywam.

- Wiem. – odparł – Przywiozłem cię tu i położyłem do łóżka – wyjaśnił – Już miałem wychodzić, kiedy nagle powiedziałaś, że mnie kochasz… - zaczerwieniłam się – I, że mogę zostać, jeśli chcę..

- Naprawdę to zrobiłam? – wyjąkałam. Co za wstyd.

- Naprawdę – pokiwał głową – Byłaś pijana… - dodał. Chyba chciał mnie pocieszyć.

- Ale mówiłam prawdę – odezwałam się cicho, wcale na niego nie patrząc. Było mi już wszystko jedno. Gibbs milczał, jakby przetrawiał tą informację. Wstałam. – Niech szef już idzie – poprosiłam – To wszystko… nie ma sensu.

- Skoro tak uważasz – wstał i popatrzył na mnie poważnie. Nagle, delikatnym ruchem odgarnął mi włosy z twarzy. Ten gest mnie zaskoczył.– Do zobaczenia jutro – dodał, po czym odwrócił się i ruszył do wyjścia.

Nie odpowiedziałam. Zabrakło mi słów, odprowadziłam go wzrokiem, aż zniknął za rogiem domu. Miłość do własnego szefa to jednak nie jest dobry pomysł.