Po prostu Olga. Część szósta.

            Kiedy się ocknęłam, leżałam na jakimś łóżku, przykryta kocem. Wokół panowała ciemność, rozświetlana jedynie mdłym blaskiem ekranu laptopa. Przy komputerze siedział RJ i szybko stukał palcami po klawiaturze. Obserwowałam go przez chwilę spod półprzymkniętych powiek. Wyglądał na zmęczonego, ale zacięty wyraz twarzy dawał jasno do zrozumienia, że tak tej sprawy nie zostawi. Chyba wyczuł moje spojrzenie, bo oderwał wzrok od ekranu i popatrzył na mnie.

- Obudziłaś się – uśmiechnął się lekko. – Całe szczęście.

- Pić – wyjęczałam w odpowiedzi. Podszedł do mnie, delikatnie uniósł moją głowę i wlał mi w usta trochę wody. Przełknęłam i poprosiłam o jeszcze.

- Nie możesz od razu za dużo – zaoponował, kiedy chciałam znów. – Bo się porzygasz.

- Wiem – wymamrotałam. – Opowiedz…

- Postrzelili mnie – zaczął, dość niechętnie zresztą. – Niegroźnie, przeszła na wylot. Pomógł mi Barry, ten ochroniarz… No i złapali ciebie. Przyznaję, wykorzystałem to… - przyznał ze skruchą.

- Słusznie – powoli odzyskiwałam głos. – Też bym tak zrobiła – dodałam.  W końcu lepiej zwiać i potem wrócić, niż dać się głupio zabić, prawda?

- Ukryłem się – ciągnął dalej. – Opatrzyłem. W nocy wróciłem po nasze rzeczy i broń. Potem zacząłem się zastanawiać, jak cię stamtąd wyciągnąć. W jednym kawałku…

- Dużo nie brakowało, żeby nie było co wyciągać.

- Wiem. Co ci zrobił? – patrzył na mnie z niepokojem.

- Nic, z czym bym sobie sama nie poradziła – burknęłam. Nie zamierzałam opisywać mu, jak mnie bił. Za to opowiedziałam, czego się dowiedziałam.

- Niech to szlag – gwizdnął, kiedy skończyłam. – Attkinson. Sukinsyn…

- Kiedy odkryje, że mnie nie ma, będzie nas szukał.

- Tu nas nie znajdzie. Poza tym Barry da nam znać, kiedy zrobi się gorąco.

- Jesteś pewien?

- Tak.

- Chyba muszę ci zaufać…

- Nie musisz – zaprzeczył. – Ale ucieszę się, gdy to zrobisz…

- Chcę się wykąpać – zażądałam nagle. Zdałam sobie sprawę jak wyglądam i jak cuchnę.

- Nie ma sprawy. Jest tu nawet wanna – RJ wstał i zniknął w sąsiednim pomieszczeniu.

            Mój partner zaprowadził mnie do łazienki, gdzie ostrożnie pomógł mi się rozebrać. Tym razem w jego gestach nie było żadnego seksualnego podtekstu. Tylko troska i odrobina czułości. Na widok obitych żeber jeszcze mocniej zacisnął usta.

- Zostaw mnie – poprosiłam cicho. Nie chciałam, aby ktokolwiek oglądał mnie w takim stanie. Skinął tylko głową i wyszedł. Powoli odwróciłam się i spojrzałam w lustro. – No ładnie – jęknęłam. Podbite oko, siniak na podbródku i rozcięta warga. Znów przez jakiś czas będę straszyć otoczenie. Zdjęłam bieliznę i zaczęłam sprawdzać resztę. Wielki siniak na splocie słonecznym, posiniaczone i obite żebra. Pomacałam się po fioletowych plamach i aż syknęłam. Bolało jak cholera, dobrze, że ich nie połamał. Nie znalazłam żadnych śladów więcej, chociaż wiedziałam, że nadwyrężone mięśnie będą bolały na równi z siniakami. Ostrożnie weszłam do wanny i zanurzyłam się po szyję w wodzie.

            Wyszłam z niej dopiero, kiedy zrobiło mi się zimno, a skóra na palcach pomarszczyła niczym suszona śliwka. Ubrałam czystą bieliznę i wyszłam z łazienki. RJ na mój widok lekko zaniemówił, a potem podniósł się i bez wahania podszedł do mnie.

- Pokaż się – zażądał stanowczo.

- Spadaj – burknęłam, szukając w torbie czystych ubrań. Wyciągnęłam z niej w końcu bojówki w kolorze khaki i czarną koszulkę.

- Mówię poważnie – nie ustępował. – Muszę wiedzieć, co ci zrobił. Muszę znać twój stan, bo w akcji każdy szczegół się liczy...

- Bił mnie – syknęłam. Stanęłam prosto i uniosłam ręce nad głowę – Proszę, podziwiaj!

RJ przybliżył się i delikatnie palcami powiódł po mojej twarzy. A potem przyjrzał się pozostałym siniakom, muskając je opuszkami. Poczułam dreszcz. Nie, nie było mi zimno. Pożądanie spłynęło na mnie falą i zatrzymało się w dole brzucha. Odetchnęłam głębiej, a nadwyrężone żebra zaprotestowały, wzniecając falę bólu. Ale nawet ona mnie nie otrzeźwiła. Paradoksalnie, jeszcze pogłębiła to uczucie.

- Zabiję skurwysyna – wycedził po chwili mój partner. Uniósł głowę i popatrzył mi prosto w oczy. Nie odwróciłam wzroku, ale jeśli w moim spojrzeniu było tyle samo pożądania i namiętności, co w jego, to oboje byliśmy w tarapatach. Palec RJ przeniósł się z moich żeber na brzuch. Zatoczył kilka kółek, a potem powędrował w górę. Ominął siniak na mostku, przemknął po piersiach, obojczyku i przeniósł się jeszcze wyżej. Dłoń RJ spoczęła na moim karku, chwytając mnie stanowczo, ale jednak delikatnie. Opuściłam ręce, a moje dłonie spoczęły na ramionach mężczyzny. A ten przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Mocno. Nie bawił się w żadne subtelności, jakby wiedział, co lubię najbardziej. Oddałam pocałunek, niezdolna przeciwstawić się żądzy, która opanowała moje ciało. I umysł. Przyciągnął mnie do siebie, ostrożnie, żeby nie urazić bolących miejsc, ale jednocześnie na tyle blisko, że poczułam dotyk jego ubrań na moim półnagim ciele. Jego druga dłoń powędrowała na moje plecy, przesunęła się wzdłuż kręgosłupa, żeby zatrzymać się na linii fig. Wsunął palec pod pasek gumki i powiódł nim przez pośladki. Jęknęłam cicho, ta subtelna pieszczota rozpaliła mnie do białości. Przywarłam do niego mocniej, nie zważając na odniesione rany, a on przygarnął mnie mocniej, po czym wsunął całą dłoń po materiał majtek, by po chwili pogładzić i ścisnąć pośladki. Moje ręce powędrowały pod jego koszulkę, palcami badałam, pieściłam i gładziłam każdy mięsień jego torsu, brzucha, a także pleców. Ale nie odważyłam się zejść niżej. Jeszcze nie. Za to on nie miał takich obaw. Widząc, że nie uciekam przeniósł dłoń z karku na biust, pieszcząc go i masując. A kiedy moje brodawki skurczyły się pod wpływem tego dotyku, wsunął palce pod materiał stanika i gładził je, powodując u mnie totalny odjazd. Mój opór, nawet jeśli na początku jakiś był, stopniał do zera. Pieścił mnie, całował, nasze języki wariowały, oddechy się splatały i oboje nie mogliśmy przestać. Byliśmy już bardzo blisko przekroczenia tej cienkiej granicy, kiedy w nasze umysły wdarł się natrętny dźwięk telefonu. Ostry i donośny, sprawił, że na moment znieruchomieliśmy, żeby po chwili oderwać się od siebie.

- Niech to szlag! – oprócz tego RJ wyrzucił z siebie kilka innych niecenzuralnych słów, głównie po hiszpańsku. Jednego z nich nie znałam, ale nie dopytywałam, co znaczy.

- Odbierz – rzuciłam zachrypniętym głosem i wyswobodziłam się z jego ramion. Zrobił to nad wyraz niechętnie, ale posłuchał. A kiedy rozmawiał, błyskawicznie poprawiłam bieliznę i ubrałam wcześniej przygotowane ciuchy. Gdy skończył, popatrzył na mnie z nieukrywanym żalem, ale nie skomentował.

- Dzwonił Simons – odezwał się po chwili. – Mamy zielone światło…

- Świetnie – mruknęłam, po czym popatrzyłam na mojego partnera z wściekłością. – Ten dupek zabrał mi zegarek i telefon!

- Kupisz sobie nowy – machnął ręką, wracając do laptopa.

- Takiego nie kupię – zaprotestowałam. – Był od przyjaciela…

- Może go odzyskamy. Chodź, musisz coś zjeść, a potem odpocząć. Mamy mnóstwo pracy i mało czasu…

- Pod warunkiem, że Attkinson nie zorientuje się wcześniej, że ktoś mnie zabrał…

- Niech się orientuje – RJ wzruszył ramionami. – Czeka go niespodzianka.

- Nie lubię niespodzianek – warknęłam, pełna złych przeczuć. – Ani prowizorki.

- Mój plan nie jest prowizoryczny – obraził się RJ. – A niespodzianka jest… bombowa.

Popatrzyłam sceptycznie, ale nic nie powiedziałam. Bombowe niespodzianki to raczej nie jest dobry sposób na rozwiązywanie problemów.

Siedząc na sofie, po turecku i jedząc kanapki, przeglądałam zebrane przez RJ materiały i jednym uchem słuchałam jego planu. Był szalony. Zakładał powrót do rezydencji Hernandez’a i załatwienie wszystkich tam obecnych. Bez wsparcia grupy uderzeniowej.

- Zwariowałeś?? – spojrzałam na niego ze zdumieniem. – Mamy iść sami?? Przecież nas załatwią!

- Nie załatwią – zaprotestował. – Barry i ja rozmieściliśmy ładunki wybuchowe w strategicznych miejscach budynku. Wejdziemy w momencie eksplozji. To wyeliminuje większość ochroniarzy. Pozostali będą na tyle oszołomieni i zaskoczeni, że spokojnie damy im radę.

- A co z przesyłką?

- Jest w sejfie, w bibliotece, która jest jednocześnie gabinetem Hernandez’a – wyjaśnił. – Bez problemu zabierzemy dokumenty i znikniemy…

- Jak słyszę „bez problemu” to zaraz przypominają mi się wszystkie te misje, które miały pójść łatwo i przyjemnie, a okazywały się największymi niewypałami – odpowiedziałam z przekąsem.

- Tym razem tak nie będzie – zapewnił mnie. – Nie mamy nic lepszego – dodał.

- Szlag – zaklęłam. – Masz racje, nie mamy. Kiedy zaczynamy?

- Ładunki wybuchną za dwie godziny…

- Czyli nie mamy zbyt wiele czasu, żeby się przygotować – mruknęłam, ostrożnie wstając. – Gdzie nasza broń? – zapytałam, rozglądając się wokół. Mieliśmy zapasowe pistolety i magazynki, ukryte w chatce.

- Torba – brodą pokazał na czarną torbę w rogu pokoju.

- Świetnie – sięgnęłam po nią i wydobyłam nasz arsenał. Może nie było tego dużo, ale w końcu było nas tylko dwoje, a jeśli ładunki zrobią swoje, powinno wystarczyć.

            Godzinę później, uzbrojeni, z zapasowymi magazynkami, wsiedliśmy do jeep’a. RJ klucząc podjechał pod rezydencję i zaparkował wóz w gęstych krzakach. Wysiedliśmy i ostrożnie podeszliśmy bliżej. Zaczynało świtać, kiedy schowani za rozłożystymi krzewami, przygotowywaliśmy się do wejścia. Oprócz budynku, Barry kilka ładunków umieścił w murze okalającym posiadłość, więc nie musieliśmy się martwić o bramę. Czekałam z niecierpliwością na początek, chciałam wykonać to zadanie i chciałam dorwać Attkinsona. Nie miałam zamiaru tak tego zostawić, a ponieważ zawsze sama rozwiązywałam swoje problemy, nie brałam nawet pod uwagę, że RJ może mnie w tym zastąpić.