Pewnego pięknego dnia... Część 6.

        Pojechaliśmy prosto do siedziby NCIS. Na miejscu czekał już na nas agent McGee oraz dziwacznie ubrana kobieta z kucykami na głowie. Dowiedziałam się, że to laborantka, Abby Sciuto. Zabrali pendrive’a i zaraz zniknęli. Gibbs posadził mnie przy swoim biurku, postawił przede mną kubek z kawą i zniknął, kategorycznie przykazawszy nigdzie się nie ruszać. Westchnęłam ciężko, ale usiadłam i zajęłam się kofeinowym napojem. Byłam już zmęczona, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. W głowie mi się nie mieściło, że mogłam się tak pomylić co do osoby mojej asystentki. Kim naprawdę była ta kobieta, którą znałam jako Mię Larrow?? Fakt, pracując dla mnie nawiązała sporo kontaktów w tej branży. Ale, na litość boską, po co był jej romans z Wyatt’em?? Oparłam głowę na rękach i zamknęłam oczy. Musiałam sobie to wszystko jakoś ułożyć.

       Siedziałam i siedziałam, czekając na jakieś informacje z laboratorium, i za nic w świecie nie mogłam nic wymyślić. To, że sprawdziłam Mię, kiedy przyjmowałam ją do pracy, nie znaczyło wcale, że nie mogła w między czasie dostać lepszej oferty i z niej skorzystać. Mogła, oczywiście. Tylko dlaczego w takim razie pracowała dla mnie dalej? I jeszcze Karl do tego wszystkiego. Myślałam, że uwolniłam się od niego raz na zawsze, a tu taka niespodzianka. Nie lubię niespodzianek, zwłaszcza, kiedy te niespodzianki do mnie strzelają. W dodatku Joe nie mógł mi teraz pomóc, bo sam tej pomocy potrzebował.

- Pani Meavly… - usłyszałam obok siebie głos DiNozzo’a.

- Sheridian – poprawiłam go, odwracając się w jego stronę. – Meavly to... – urwałam, zastanawiając się, jak to powiedzieć. – To przykrywka – dokończyłam w końcu. – Żeby zmylić kilka osób…

- Gibbsa też? – patrzył na mnie uważnie.

- Też – skinęłam głową. – Głównie jego… - dodałam cicho. – A najlepiej, proszę mi mówić Nicky, będzie prościej…

- Ok., Nicky… - przysiadł na biurku. – Wiemy, że sprawdzałaś Mię Larrow i nie znalazłaś nic, co wskazywałby, że może działać na dwa fronty. Muszę znać twoje źródła…

- Oszalałeś? – spojrzałam na niego jak na wariata. – Nie zdradzę moich informatorów, wybij to sobie z głowy.

- Nicky, utrudniasz nam pracę…

- To mnie aresztuj – warknęłam.

- Zaraz ja to zrobię! – ostry głos Gibbsa zabrzmiał jak wystrzał. – DiNozzo, zabieraj dupę z mojego biurka! A ty, chodź – złapał mnie za rękę i poderwał z krzesła. Syknęłam, bo było to akurat to ranne ramię. Zreflektował się, bo puścił je, ale pchnął mnie do przodu, kierując w stronę windy.

       Kiedy drzwi się za nami zasunęły, a kabina ruszyła, Gibbs praktycznie od razu użył przycisku awaryjnego i stanęliśmy między piętrami. Kiedy tak patrzył na mnie tymi swoimi stalowymi oczami, poczułam, jak zasycha mi w gardle, a nogi robią się miękkie. Nie musiał nic więcej robić. To on był tą moją wielką miłością, o której wspomniałam Mii. Spaprał mi życie i psychikę, pewnie nieświadomie, ale bardzo długo nie mogłam otrząsnąć się po naszym rozstaniu. Nienawidziłam go tyle lat, nienawidziłam i kochałam jednocześnie, a jego nagłe pojawienie się z powrotem wstrząsnęło mną bardziej, niż chciałam się do tego przyznać.

- Mów prawdę, Nicky – odezwał się po dłuższej chwili. – Chce usłyszeć wszystko…

- Jaką prawdę? – wychrypiałam, nerwowo przełykając ślinę.

- Do kurwy nędzy, Nicky! – krzyknął, uderzając pięścią w ścianę kabiny tuż przy mojej głowie. Wzdrygnęłam się i odruchowo odsunęłam.

- Nie krzycz – poprosiłam cicho, nie patrząc na niego. Złapał mnie za brodę i zmusił, żebym na niego spojrzała.

- Nicky – powiedział cicho, ale ostre nuty, które wychwyciłam, nie pozwoliły mieć wątpliwości, że jest wściekły. – Chcę. Prawdy. – wycedził. – I nie zmuszaj mnie, żebym użył środków ostatecznych…

- Grozisz mi? – poczułam złość. Jakim prawem on mnie tak traktuje?

- Jeszcze nie – warknął. – Na razie cię tylko ostrzegam, ale jeśli zaraz nie zaczniesz mówić, to możesz być pewna, że skończysz w pierdlu.

- Może jeszcze przed Sądem Wojskowym mnie postawisz? – wyszarpnęłam się z uścisku.

- Jak będę musiał to tak!

- Co chcesz wiedzieć? – zapytałam po chwili. Nie mogłam go dłużej zwodzić, wiedziałam, że jeśli nie zacznę mówić, to spełni te wszystkie groźby z dziką radością.

- Czym się tak NAPRAWDĘ zajmowałaś? – odsunął się kawałek, ale tylko odrobinę.

- Tym samym – odetchnęłam głęboko. – Ale w gorszym wydaniu...

- To znaczy? – chyba nie do końca zrozumiał.

- Haki, szantaż, egzekucje… - przełknęłam ślinę. Jednak nazwać to wszystko po imieniu nie było wcale tak łatwo. Dopóki działałam, bez zastanawiania się, nie było tak źle. - Taplałam się w niezłym gównie…

- Dlaczego? – spojrzał na mnie uważnie. – Przecież byłaś taka dobra, kiedy razem pracowaliśmy.

- Jak słusznie zauważyłeś: byłam – odpowiedziałam z goryczą w głosie. – Po sprawie z Hautmannem znalazłam się na cenzurowanym. To była propozycja nie do odrzucenia. Albo to, albo… - urwałam.

- Grozili ci? – w jego głosie usłyszałam niedowierzanie.

- Coś w tym stylu…

- Kurwa, Nicky, dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie??

- Do ciebie?? – zdumiałam się niebotycznie. – Zgłupiałeś?? Miałam jeszcze udupić ciebie?? Wystarczyło, że ja miałam przesrane… - cholera. Chyba powiedziałam o jedno zdanie za dużo.

- Chroniłaś MNIE?? Dlaczego??

- A jak ci się wydaje?? – wkurzyłam się. Matko, co za matoł! No ale cóż, mężczyźni są tylko troszkę inteligentniejsi od młotka.

- Nicky… - popatrzył na mnie zszokowany.

- Dobra, przestań już – warknęłam. – Zachowujesz się, jakbyś nie wiedział… Lepiej powiedz, co znaleźliście.

- Na pendrive’ie były zaszyfrowane pliki – opanował się i zaczął wyjaśniać już normalnym tonem. – Jeden dotyczył twojej asystentki…