Sprawy rodzinne. Część 1.

Bardzo przepraszam, że tak długo mnie tu nie było. Ale, no cóż, Wena miała urlop i nie mogłam jej przebłagać, żeby już z niego wróciła. Na szczęście, ostatnio się pojawiła, więc mogę zaprezentować pierwszą część kolejnego cyklu. Mam nadzieję, że się spodoba :D Zapraszam do lektury :D

Alexandretta

***

Siedziałam przy kawiarnianym stoliku i piłam kolejną już tego dnia kawę. Dochodziła dwunasta, w zasadzie zbliżał się czas, żeby pomyśleć o jakimś lunchu. Od kiedy przeniosłam się do Los Angeles, trochę się zmieniło. Nadal pracowałam w Departamencie Obrony, a konkretniej w komórce zwanej Agencją Wywiadu Obronnego. Z tą różnicą, że teraz zajmowałam się bandytami po tej stronie Stanów. Nadal wyjeżdżałam, zbierałam dane wywiadowcze, tropiłam bandytów i udaremniałam przestępstwa. Miałam nowego szefa, który w pełni popierał moje metody działania i nie ingerował w nie, tak długo, jak przynosiły rezultaty. A przynosiły zawsze, bo byłam teraz znacznie twardsza i odporniejsza. Nie tylko dlatego, że musiałam zmierzyć się ze swoim strachem, bólem i wstydem. Również dlatego, że nie zawahałam się zabić własnego przełożonego, gdy okazał się szaleńcem i bandziorem. Siłę dawała mi świadomość, że miałam do kogo wracać. I chociaż było to całkiem nowe dla mnie doświadczenie, bardzo mi się to podobało. Mimo, iż czasami bywało ciężko.

Poprawiłam okulary przeciwsłoneczne i sięgnęłam po swój kubek. Ale ledwie upiłam mały łyczek, zadzwoniła moja komórka.

- Lenkov – odebrałam bez wahania.

- To ja – po drugiej stronie usłyszałam Callena.

- G - ucieszyłam się. – Dotarłeś?

- Tak. Olga, jest problem…

- No? – zaniepokoiłam się lekko.

- Gibbs twierdzi, że jestem celem…

- Celem? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Ale jak to, celem??

- Jakiś świr na mnie poluje. To znaczy, nie tyle na mnie, ile na jeden z moich aliasów. Zauważyłaś coś podejrzanego?

- Ostatnio, nie – zaprzeczyłam, myśląc intensywnie. – Jakieś konkrety masz?

- Olga, nie mogę… To ściśle tajne. Wiem, że to snajper, strzela w tył głowy - odruchowo rozejrzałam się dookoła. – Szukamy go, ale na razie bez rezultatów…

- Postaram się czegoś dowiedzieć…

- Nie! – zawołał natychmiast. – Nie wtrącaj się! Proszę… - dodał łagodniej.

- G… - zaczęłam.

- Nie – znów mi przerwał. Jeszcze bardziej stanowczo. – Poradzę sobie…

- Nie musisz już sobie radzić sam – zauważyłam, trochę zła.

- Wiem. Ale nie mogę cię narażać. – wyjaśnił - Zostaw to.

- Jasne – mruknęłam.

- Olga…

- Tak?

- Uważaj na siebie… - dodał jeszcze, po czym się rozłączył. Popatrzyłam na głuchą już słuchawkę i zaklęłam w duchu. Cholera, znów to samo. Co za uparty człowiek! Przez chwilę bawiłam się aparatem, zastanawiając się, do kogo zadzwonić, żeby się czegoś dowiedzieć. Nie miałam zamiaru go słuchać i zostawiać tej sprawy. To nie w moim stylu. Poza tym, nadal byłam mu coś winna.

- Olga Lenkov – nagle usłyszałam za plecami znajomy głos. Głos, który wzbudzał we mnie mało chwalebne uczucia, z żądzą mordu na czele. Znieruchomiałam z palcami na klawiaturze telefonu, a potem powoli podniosłam głowę i odwróciłam się. Stał tam. Człowiek, przez którego o mało nie zginęłam i którego nienawidziłam z całego serca.

- Max…

- Witaj, moja droga – Max usiadł na wolnym krześle i uśmiechnął się szeroko. – Jak się masz?

- Co tu robisz? - zapytałam po chwili, kiedy już, jako tako, odzyskałam panowanie nad sobą.

- Szukałem cię…

- Po co? – spojrzałam na niego podejrzliwie.

- Ktoś chciałby się z tobą zobaczyć…

- Kto?

- Czy to ważne?

- Owszem – odparłam zimno. – Nie rozmawiam z nieznajomymi…

- Uwierz mi, nie jest ci to teraz do niczego potrzebne…

- Dla kogo pracujesz? – popatrzyłam na niego uważnie.

- A jak myślisz?

- Dla tego, kto więcej zapłaci – domyśliłam się. – Sprzedawczyk – syknęłam, zła.

- Chcesz mnie obrazić?

- Chcę się od ciebie w końcu uwolnić!

- Przykro mi, kochanie – spod trzymanej przez niego marynarki wyłonił się tłumik. – Nie tym razem. Wstawaj!

- Odbiło ci? Nigdzie nie idę!

- Idziesz, idziesz – w jego wzroku pojawiło się politowanie. – Chyba, że chcesz mieć na sumieniu tą słodką rodzinkę ze stolika obok… - spojrzałam w bok. Matka, ojciec i może pięcioletni chłopczyk.

- Zastrzelisz ich tak po prostu?

- Nie wierzysz mi?

- Wierzę – westchnęłam, zrezygnowana, i powoli podniosłam się z krzesła.

- Broń i telefon – rzucił krótko. Oddałam Siga i komórkę. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił mnie. – A teraz do samochodu. Pojedziemy na wycieczkę…

Nie skorzystaliśmy z mojego wozu, oczywiście. Max rzucił mi kluczyki do srebrnej Hondy, który stała zaparkowana w jednej z bocznych uliczek. Kierowana jego wskazówkami pojechałam na południe, wkrótce opuściliśmy miasto i znaleźliśmy się w zasadzie na pustyni. Nie podobało mi się to, tym bardziej, że zbliżaliśmy się do granicy z Meksykiem. Nie przekroczyliśmy jej jednak, Max kazał mi zjechać z głównej drogi i po kolejnych kilkunastu minutach jazdy wjechaliśmy na podjazd samotnej rezydencji. Całą drogę nie zamieniliśmy ani słowa, nie pytałam o nic, bo wiedziałam, że i tak nic mi nie powie.

- Możesz już to schować – burknęłam, kiedy wysiedliśmy. Wzrokiem wskazałam broń. – Nie zwieję.

- Nie jestem głupi, moja droga – odparł na to Max. – Ja schowam, a ty mi przywalisz i zaczniesz strzelać…

- Kretyn – warknęłam. Szliśmy w kierunku wejścia, ja przodem, on nieznacznie za mną.

- Jak miło – westchnął. – Przypomniały mi się stare, dobre czasy…

- Dobre?? – prychnęła. – One nigdy nie były dobre!

- Ranisz moje serce, kiedy tak mówisz – zakpił.

- Serce?? Ty nie masz serca – weszliśmy do środka i skierowaliśmy się w stronę przestronnego holu. Na jego końcu znajdowały się wielkie szklane drzwi, a dalej, jak się zaraz okazało, duży taras. Tam, przy metalowym, dekoracyjnym stole, na metalowych i równie dekoracyjnych krzesłach siedziało dwoje ludzi. Za nimi, w pewnej odległości stało jeszcze kilku, w dodatku uzbrojonych po zęby. Otaczali taras dość luźnym kordonem, nie zwracając uwagi, co się na nim dzieje, ale wiedziałam, że to tylko pozory. Jeden fałszywy ruch i zrobią ze mnie sito. Cudownie.

- Olga Lenkov – usłyszałam swoje nazwisko wypowiadane przez młodszego z mężczyzn. Drgnęłam, tyle w tym głosie było nienawiści.

- Znamy się? – zapytałam, starając się, żeby brzmieć spokojnie, a nawet obojętnie. Miałam coraz gorsze przeczucia.

- Osobiście, nie – odparł. – Ale znałaś mojego brata, Dymitra.

- Sidorowa? – zdziwiłam się. – Jesteś bratem Dymitra Sidorowa, tego bandyty? To chyba nie jest powód do dumy…

- Zamknij się! – wrzasnął, podrywając się z krzesła, które z hałasem upadło na posadzkę.

- Uspokój się, Sasza – polecił sucho starszy facet, nie odrywając ode mnie wzroku. – Ona cię prowokuje, nie widzisz tego?

- A ty to kto? – spytałam zimno, chociaż pod wpływem tego spojrzenia poczułam się cokolwiek nieswojo.

- Cóż za brak dobrych manier – mężczyzna wstał i podszedł bliżej. – Oleg Sidorow, jestem głową tej rodziny – wziął moją dłoń, po czym złożył na niej kurtuazyjny pocałunek. O matko, przemknęło mi tylko przez głowę, kiedy sekundę później zgrabnym ruchem wykręcił mi rękę, przygniatając do stolika. Jęknęłam cicho, krzywiąc się z bólu. Szarpnęłam się, ale tylko wzmocnił chwyt. – Posłuchaj mnie uważnie – wycedził. – Nie robią na mnie wrażenia twoje prowokacje ani kpiny. Długo szukałem osoby odpowiedzialnej za śmierć Dymitra, ale w końcu cię znalazłem. I teraz ci nie daruję.

- Tak cię to poruszyło? – wystękałam.

- Dymitr zginął na własne życzenie – odparł na to. – Głupi był, że zaufał komuś obcemu, a już zwłaszcza kobiecie…

- To o co ci chodzi? – przestałam rozumieć sytuację.

- O teczkę Tzanika – wyjaśnił. – Zbierałaś informacje na jego temat. Chcę ją mieć!

- To było trzy lata temu!

- Mam to w dupie! – znów mocniej przycisnął mnie do stołu. – Tylko ty wiesz, gdzie ona jest. I powiesz mi to!

- Zapomnij! – syknęłam, coraz bardziej zła.

- Jeszcze zobaczymy – w jego głosie zabrzmiała pogróżka. – Zabierz ją! – podniósł mnie i pchnął w stronę Maxa. – Jesteś za nią odpowiedzialny – dodał. – Jeśli zwieje, zapłacisz głową!

Ten popatrzył na niego, po czym bez słowa złapał mnie za ramię i pociągnął z powrotem do domu.